Project 2
Innsbruck naar Kobarid (340KM) :
Dag 1
Vanuit Innsbruck had ik besloten om mijn nieuwe app van TOMTOM te gebruiken om data te besparen. Mijn google maps zei dat ik er een uur eerder zou zijn maar ik wou mijn nieuwe app uitproberen dus koos ik ervoor om een uurtje langer onderweg te zijn. Ik zie Italië aan mij voorbij laten gaan en door Oostenrijk de grens van Slovenië te passeren.
Ik heb het geweten. Toen ik Slovenië inreed via een bergweg dacht ik al als dit maar goed komt. Het verbod had ik niet gezien dus ik dook de bergweg op. Achteraf bleek dat de weg gesloten was. Ik bleef over een kronkelweggetje omhoog rijden. Hoger hoger hoger…. Totdat ik de sneeuwtoppen aan zag komen. Ik zou toch niet hoger gaan dacht ik maar ja dat ging ik wel degelijk. Al snel reed ik over een besneeuwde weg. Teruggaan was geen optie dus ik besloot ervoor te gaan. Natuurlijk had ik gespannen handen dit was mijn eerste echte grote uitdaging op de motor. De bergweg ging nog hoger totdat ik een soort van kloof reed nog steeds omhoog met naast mij een muur van sneeuw. Voorzichtig kwam ik aan bij de top.
Ik voelde de motor af en toe weggelijden en de wegen hadden op de meeste plekken ook geen vangrail. De adrenaline spoot door mijn aderen…. Aan de ene kant dacht ik dit is zo ongelofelijk gaaf maar aan de andere kant realiseerde ik mij ook dat dit een behoorlijk groot risico was. Op de motor van mijn motor en op mijn achterrem nam ik de afdeling. Langzaam vanuit zijn twee reed ik de berg af. Heel voorzichtig zag ik de sneeuwmuur minder worden totdat er uiteindelijk weer groen naast mij was. Ik was opgelucht en reed met een goed gevoel de berg af. Beneden aangekomen had ik eigenlijk een sigaretje willen roken om weer een beetje tot rust te komen maar gezien ik ben gestopt in oktober ben ik even afgestapt en heb mijn laatste gesmeerde broodje opgegeten.
Na een half uurtje rijden arriveer ik. Marie de host (projectleider) laat mij mijn kamer zien en ik ontmoet Bart uit Polen die ook op dezelfde manier reist als ik. Uitgeblust en moe kan ik gelukkig gelijk aanschuiven. Voordat ik naar mijn kamer ga vraag ik Marie hoe laat de volgende dag van mij wordt verwacht te beginnen. Ze geeft aan om half 10. Ik denk maar 1 ding wat een koningstijden en Welkom in Slovenië.
Dag 2
Vandaag gaan we een straat leggen en schoonmaken. Ik zie voor het eerst in mijn leven hoe je cement maakt. Mijn taak is het om de tegels netjes te leggen en vervolgens te vullen met cement. Ook moet er worden gesleept met afvoerzakken. S ’avonds komt er iemand uit het dorp eten. We hebben een onwijs gezellige avond met zijn vieren.
Dag 3
Vandaag gaan we met zijn drieën op pad om in het tweede huis van Marie te werken. Marie heeft een aantal panden die ze verhuurt in de zomer maanden. Ze zijn allemaal net niet af. Goed dat gevoel heb ik al 3 dagen hier in Slovenië maar dat zal er wel een beetje bij horen.
Bart en ik krijgen de taak om een grote hoeveelheid hout te verplaatsen om het vervolgens elders weer op te bouwen. Dit werk ken ik en gaat mij goed af doordat ik als kind ook altijd meehielp om het hout te regelen voor mijn ouders. Ik neem de leiding hoe je het beste de boel opbouwt en samen zorgen we ervoor dat er een betrouwbare constructie ontstaat.
Na de hout klus is het tijd om een badkamer te fixen. Bart en ik hebben dit nog nooit gedaan dus hierin laat ik Bart volledig het voortouw nemen. Waar normaliter een half uur voor staat om het te fixen hebben we uiteindelijk Marie nodig en na 1,5 uur was de badkamer gefixt.
Het is mijn taak om te koken en ja koken is in Nederland zeer gemkk
Tijdens het eten verteld Marie hoe er met mensen is omgegaan na de tweede wereldoorlog. In Slovenië is er niets gedaan met mensen die andere mensen hebben verlinkt en ze vertelt dat het eigen volk in die tijd elkaar ook afmaakte. Heftige verhalen over een bijzonder stadje verhalen die je eigenlijk nooit in geschiedenisboeken leest.
Na het eten komt er speciaal een Nederlands koppel op bezoek. Marie heeft verteld dat ik uit Nederland kom en heeft ze uitgenodigd om een flesje wijn te drinken.
Ze wonen al bijna 20 jaar in Slovenië en vertellen mij hoe ze in Slovenië terecht zijn gekomen.
Dag 4
Dagje vrij en Bart en ik besluiten om samen op de tour te gaan. Hij geeft mij niet echt duidelijk aan wat we gaan doen maar ik begrijp eruit dat we gaan wandelen.
Al na een tijdje te hebben gelopen krijg in de gaten dat we absurd gaan hiken en van 0 meter naar 1673 gaan. Voor sommige kinderspel maar voor mij mijn eerste grote hike sinds een onwijs lange tijd. Na een wandeling van 4 uur waarbij we over heftige paden met soms alleen kleuren op stenen of bomen die de weg wijzen, komen we uit bij een boshut. In deze boshut vinden we alles en we besluiten om koffie te maken. In het zonnetje genieten we even heerlijk van de koffie en van de fantastische natuur om ons heen. Er ligt ook een boek om iets in te schrijven. Op elke plek waar zo’n boek ligt schrijf ik aan god. Ik ben atheïstisch opgevoed maar ik geloof dat er veel meer is dan alleen aarde en dat we met allemaal met elkaar verbonden zijn.
Op de terugweg besluiten we via een andere route te lopen. Een route die echt stijl naar beneden loopt voor uren. Naar boven was kinderspel als je dit met naar beneden vergelijkt. Remco heeft mij in Innsbruck geleerd dat ik op mijn schoenen moet vertrouwen. Uiteindelijk weet ik mij op de techniek die hij mij heeft verteld naar beneden te komen. Ik vergeet heel veel maar op het moment suprême kan ik mij zulke dingen altijd goed heugen. Helemaal gebroken met aan alle kanten spierpijn kom ik eindelijk beneden.
Helemaal af kom ik terug bij het appartementencomplex. Marie blijkt vrienden over te hebben uit Oostenrijk. Na zo’n lange dag nog even gezellig zijn. Ik bied een van de vrienden een biertje aan en probeer even tot rust te komen. Gelukkig gaat iedereen al snel naar de woonkamer om te borrelen en te eten. Gelukkig nu heb ik even tijd om rustig te douchen en even tijd voor mezelf te hebben.
Na het eten begeef ik mij zo snel mogelijk richting slaapkamer.
Dag 5
Om half 10 sta ik weer klaar om aan het werk te gaan. Marie is al wakker en geeft aan dat ik met mijn motor richting het tweede huis moet rijden omdat er niet genoeg ruimte in de auto is voor 2. Er moet namelijk afval worden afgevoerd. Na uren bezig te zijn geweest hebben we schuur in het tweede huis uitgezocht… Okay in Nederland hebben we Horders maar deze schuur lijkt er ontzettend veel op. Ik zie aan alles dat Marie problemen heeft met weggooien. Ik krijg steeds meer respect voor het leger des heils die mensen die het niet meer overzien op een hele rustige manier helpt om alles uit te zoeken.
Goed na deze klus wijst Marie mij de weg om mooie dingen te kunnen zien uit de oorlog. Op de motor rij ik hiernaartoe. Het blijkt een top van een berg te zijn waarop in de eerste wereldoorlog is gevochten. De loopgraven en een aantal gebouwen zijn bewaard gebleven.
Heftig om hier zo over en doorheen te lopen.
Dag 6
Vandaag ga ik alleen met Marie op pad. We gaan een aantal schuren opruimen en spullen vanuit het ene huis naar het andere huis verplaatsen. Ook gaan we langs een aantal goeie vrienden van Marie.
Gezien Marie een vrije geest is heeft ze klaarblijkelijk ook zulke vrienden. Ik ontmoet een aantal vrienden. Een van hun heeft een camping. Hier kom ik erachter dat het voor toeristen echt verboden is om momenteel in het land te verblijven. Alle hotels, guesthouses en campings zijn gesloten voor gasten. Ik kom erachter dat de manier hoe ik hier door het land reis de enige manier is om te reizen.
We hebben een heerlijke dag. Ik ben dankbaar dat Marie mij zo vertrouwd en mij echt de omgeving laat zien. Natuurlijk is het soms ook zwaar doordat er veel spullen moeten worden versleept. Ik geef aan dat Marie in Nederland in een bepaald hokje geplaatst zou kunnen worden. Die van een horder….Hahaha…. Ze heeft 1 huis wat in mijn visie echt het mooiste huis is, helemaal afgeladen staan met spullen. Zonde geeft ze zelf ook aan. In het opruimen merk ik dat ze het moeilijk vindt om spullen weg te gooien. Ja als je de ruimte hebt..
Dag 7
Vandaag is het ook een vrije dag. Gezien het mijn laatste volledige dag is. Is tijd om een lijstje te maken met dingen die geregeld moeten zijn voordat ik vertrek. De gemeente Zaanstad loopt moeilijk te doen met het briefadres en zo zijn er nog wel aantal punten die geregeld moeten zijn voor 1 mei 2021.
Ik ben blij met Theo die vanuit mijn oude appartement foto’s maakt en post open maakt en het naar mij toestuurt. Het netwerk van Essence de persoonlijkheidstrainingen waar ik mee bezig ben geweest de afgelopen twee jaar werpt veel vruchten af.
Bart neemt me mee en hij geeft aan dat we nog een gave hike gaan doen. Dit blijkt ook zo te zijn. We lopen dit keer niet veel maar we zien wel hele gave dingen zoals watervallen en we chillen hem even in het water.
Op de terugweg word ik op mijn hoof gestoken door een bij. Pijnlijk maar gelukkig zwelt het verder niet op. Teruggekomen heeft Marie een BBQ georganiseerd. Een grote groep vrienden komt BBQen. We zijn met ze 10en. Zo dit had ik allang niet meer meegemaakt. Een Sloveense BBQ ziet er voor mij uit hoe een BBQ eruit moet zien: Bier en onbeperkt vlees. De čevapčiči is natuurlijk van de partij. Dit overheerlijke worstje gaat er net als de halve liters, flesjes wijn en de gin-tonic goed in. Een waardige afscheidsavond van een geweldige plek
Dag 8
Het is weer tijd om mijn tas in te pakken. Marie een knuffel te geven en Bart te bedanken voor zijn aanwezigheid.
Ditmaal rij ik twee uur om op de plaats van bestemming te komen. Slovenië het land van de kleine wegen, steile hellingen en de mooie landschappen.
Op naar project 3 op het plattenland waar het leven op de boerderij op mij staat te wachten.