Herzegovina een bezoek aan de stad Mostar
Vanuit Kroatië had ik een plan gemaakt om een dag naar Mostar te gaan en twee naar Dubrovnik. Ik had twee host gevonden die mij wilde opvangen. Ik voelde mij echt helemaal geweldig tot ik aan de grens kwam waar ik problemen kreeg met de politie.
Na bij mijn eerste grensovergang te zijn geweigerd en problemen kreeg met de politie mocht Bosnië niet in. Ik heb talloze pogingen gedaan om Herzegovina in te komen maar uiteindelijk werd ik toegelaten op een plek wat behoorlijk ver was van waar het handig was geweest om de grens te passeren.
Goed na even te hebben nagedacht heb ik Damir geappt mijn host uit Mostar. Ik had hem eerder op de dag geappt dat ik niet kon komen. Hij was verheugd op mijn komst.
Bij mijn aankomst had ik onwijs honger. Hij gaf me een biertje en vertelde mij dat het allemaal goed zou komen. Dit is een land waar het allemaal wat vrijer is. Na ons gezamenlijke biertje nam hij me mee in zijn auto door de stad waarbij hij eerst een Turkse burek voor mij scoorde zodat ik mijn hongergevoel kon stillen.
Hij nam mij vervolgens mij door de stad waar we door het stadcentrum wandelde. Ik was gesloopt en op maar hij was heel respectvol en door zijn hartelijkheid kon ik er toch van genieten.
Toen we een groep toeristen met vlaggen tegenkwamen. Kwam hij met het gouden idee om mij met de nationale vlag te positioneren bij het meest beroemde stukje van de stad. De brug.
Hij nam me mee naar een speciaal bier bar waar ze zelfs twee soorten IPA hadden. In Nederland heb ik een geruime tijd voor Breugem & Hoop gewerkt in Zaandijk naast mijn drukke fulltimebaan. Ik verdiende er niet veel mee maar ik had er altijd ontzettend veel plezier in. Dus ik ben op zulke plekken altijd volledig op mijn gemak
Hij nam mij daarna mee naar een aantal kunstenaars die mij vertelde hoe het leven eruitziet in deze regio. Je studeert je hele jonge leven om vervolgens geen baan te vinden in hetgeen wat je hebt gestudeerd om vervolgens ergens achter een kassa te werken als je al een baan kan vinden…Deprimerend….
De volgende dag
Damir heeft vrij van zijn werk genomen om samen met mij de dag door te brengen. Gezien er al heel lang geen toeristen meer zijn gekomen wil hij zijn uiterste best voor mij doen.
Ik geef aan dat ik eerst een PCR test ga doen. Naast mijn Covid stempels lijkt mij dit voldoende om de grens naar Montenegro te kunnen passeren. Dubrovnik is van de baan omdat ik nooit meer met de politie van Kroatië te maken wil hebben.
Bij de kliniek aangekomen sturen ze mij naar een kelder waar ik moet wachten. Een kelder!
Gelukkig ben ik niet alleen en raak ik aan de praat met een aantal locals die mij vertellen dat dit niet de eerste keer is dat ze hier zijn. Een man verteld dat hij al meer dan 1000,00 euro heeft uitgegeven voor PCR-tets…Ongelofelijk hoe kan de wereld zo zijn doorgedraaid denk ik. Gelukkig is nog veel wel mogelijk!
Na de test loop ik terug naar het appartement van Damir. We gaan met de auto naar een van de kastelen in de buurt. Het is een hike van een uur. Heerlijk om te hiken. Na de Hike gaan we nog bij een grot kijken en hebben we een heerlijke lunch aan het water.
Damir verteld dat hij een van zijn vrienden heeft uitgenodigd die normaliter tours geeft door de stad. Het is heerlijk om met Damir en Goran te zijn. Ze zijn beide goed opgeleid en ze spreken ontzettend goed Engels. Het is fijn omdat je dan grappen kan maken en elkaar echt mooie dingen kunt vertellen. Een ontzettend gave band ontstaat.
Ze vallen beide niet op het geslacht waar ik voor val. Alleen dit is verboden voor religie en niet geaccepteerd in de cultuur. Dus dit moet strikt geheim blijven. Dan denk ik wel hoe mooi is het om in Nederland te wonen waar alles is geaccepteerd.
Ze nemen me mee op sleeptouw en laten mij de mooie prachtige dingen van de stad zien. De parken, de oude gebouwen die stammen uit de tijd van Tito(baas van het voormalig Joegoslavië). Ze vertellen mij over de geschiedenis en de mooiste stukjes uit de stad.
Dan nemen ze mij mee naar het verlaten gebouw genaamd de Sniper roof… Goed het is duidelijk waarom dit ooit zo is genoemd. Er staan grote hekken voor. We lopen er omheen en klimmen waar het hek niet zo hoog is over de hekken. We lopen door een oud gebouw waar allang geen ramen en deuren meer inzitten. Het is alleen nog beton met een trappen zonder leuning. Het is een soort van spookgebouw waar je kan zien wat de geschiedenis en de bombardementen hebben gedaan. You are not scared? No I already drove to Herzegovina with my old 25 year old motorbike…Vervolgens begin ik te lachen. Het is eigenlijk wel gek dat er bijna geen angst meer over is in mijn leven…. Nou ja voor binding met vrouwen dan maar dat is een ander verhaal… We lopen over de treden naar boven. Elke verdieping heeft zo zijn eigen graffiti tekeningen. De een is nog mooier als de andere. De mooiste vond ik toch wel van Bambi (zie filmpje)
Op de top aangekomen hebben we een fantastisch uitzicht over de stad. We genieten een tijdje van het uitzicht om vervolgens weer de klim naar beneden te maken.
Ze nemen mij mee naar de bar. In Mostar is het alsof er nooit een Covid virus is of is geweest. Iedereen hangt dicht bij elkaar en drinkt bier. Ik vraag of er ook discotheken zijn. Discotheken vind je hier niet of nauwelijks omdat dansen iets is voor vrouwen…
Ik trek mijn wenkbrauw op..Voor vrouwen…Doodzonde geef ik aan want dansen is voor mij een mooie gelegenheid om alles van mij af te gooien.
Na bij verschillende cafés bier te hebben gedronken lopen we met een voldaan gevoel richting huis.
De volgende dag bij wakker worden komt Damir met een cadeautje aanzetten. Een cadeautje om mij te bedanken voor mijn komst en dat ik hem het vertrouwen heb gegeven om bij hem te verblijven….
De wondere zijn echt de wereld nog niet uit! Zo lang er zulke mensen op deze wereld zijn zoals vele die ik tijdens deze trip ontmoet dan blijf ik in mijn heilige graag: Imagine van John Lennon geloven.