Door de border tussen Montenegro en Albanië

 

Na van Milena afscheid te hebben genomen is het tijd om richting Albanië te rijden. Een drie uur durende reis grotendeels langs de mooie kust van Montenegro. Tot de grens van Albanië heb ik bereik dus op google maps rijden voelt voor mij toch het prettigst. Ik heb ook de app van TomTom tot mijn beschikking als google maps het niet doet of als ik geen internetverbinding heb. Ik zie Tomtom als een noodmiddel. Dit omdat het niet accuraat is.

Ik heb al tevergeefs met TomTom contact op proberen te nemen om in ieder geval de fouten uit het systeem te halen helaas staan ze hier niet voor open.

 

Op het strand van Zelinika(Montenegro) heb een biker ontmoet Boban.

Boban was nogal een stugge motorrijder en sprak op zijn Balkans met veel bombarie over het motorrijden. Zoals ik ook al eerder in mijn vorige stukken liet blijken: De mannen uit de Balkan doen stoer, dansen niet want dat is voor vrouwen en proberen in elke mogelijke communicatie hun mannelijkheid naar voren te laten komen. Goed hij vertelt mij over de grensovergang van Montenegro naar Albania. Gelukkig maar anders was ik redelijk in paniek geraakt bij de grens.

 

Bij de grens aangekomen zie je namelijk een auto grensovergang en een voetgangersovergang. Gelukkig heeft Boban mij verteld dat ik de grensovergang van de voetgangers moet gebruiken. Auto’s drukken mij letterlijk van de weg af namelijk.

 

Goed bij de grensovergang aangekomen kom ik bij het eerste raam. Een stugge oude man pakt mijn papieren aan. Hij kijkt niet eens in mijn papieren maar geeft letterlijk al mijn papieren behalve mijn paspoort direct aan mij. Vervolgens mompelt hij iets en zegt dat ik naar het volgende raam moet rijden. Ik zie hem letterlijk mijn paspoort door een raam gooien… Klaarblijkelijk zijn ze dit gewend want in de andere ruimte zit de grensbewaker van Albania. Hij knalt er een stempel in. Kijkt mij lachend met een brens grijns en zegt: Welcome in Albania.

 

Opgelucht start ik mijn motor en rij ik Albanië in. Wat mij gelijk opvalt is het wegdek. Waar ik had verwacht dat het vele malen slechter zou zijn als in Montenegro wordt hier het tegendeel bewezen. De wegen zijn smaller dat wel alleen het wegdek wat er ligt is goed. Ik rij naar de stad Shkodër en ik weet dat het vanaf dat punt nog 20 minuutjes rijden is naar de camping.

 

Het is inmiddels echt donker geworden wat betekend dat ik weer eens te laat ben vertrokken. Ik maak met mezelf altijd de afspraak om niet te laat te gaan rijden maar soms snij ik mezelf in de vingers.

 

Als ik op mijn navigatiesysteem zie staan dat ik nog 10 minuten te rijden heb kom ik bij een rotonde en ik word een landweg ingestuurd. Okay dit is andere koek. Hier wordt er van mij goeie stuurkunsten verwacht. Ik zet mijn muziek iets harder en rijd op een relaxte manier over de bosweg. Het is ook onwijs mistig dus soms kan ik niet verder kijken dan 10 meter.

Regelmatig moet ik ook op de rem omdat er een varken, paard of koe oversteekt.

 

Camping

 

Dan gaat het mis…Ik rij te ver en rij bijna de zee in en kom op een zandpad terecht. Mijn motor is hier niet voor gemaakt en mijn motor valt om. Gelukkig geen schade en de eigenaar van de camping komt met schrik aangelopen.

 

Samen halen we de spullen van mijn backpack af en tillen mijn motor weer overeind.

Op de camping aangekomen brand het kampvuur al mooi. Het gezelschap wat eromheen zit is heel divers. Mensen uit Chili, mensen uit Duitsland, Tsjechië, Albanië en nu ook een Nederlander. We hebben een gezellige avond. Het bier stroomt rijkelijk tot het moment een Duitser een fles Whisky tevoorschijn tovert.

 

Eigenlijk zou ik mijn tent nog moeten opzetten echter daar is het nu te laat voor. Ik pak mijn slaapzak en besluit buiten te slapen.

 

Kleine klusjes

 

De volgende morgen ligt er een hondje genaamd Bax aan mijn voeten te slapen. Ik loop naar de eigenaar en hij vraagt of ik hem wil uitlaten. Vanaf dat moment is dat een van mijn hoofdtaken. Ook laat de eigenaar die letterlijk eruitziet als een Balkan boy mij zien hoe ik 2 keer per dag de toiletten kan schoonmaken.

 

Het zijn allemaal kleine klusjes die ik doe op de camping. Van het sprokkelen van hout voor het kampvuur, uitlaten van Bax en het schoonhouden van de camping.

 

Ik heb een heerlijke relaxte week waarop ik tot rust kom, heerlijk van het zonnetje kan genieten, mooie conversaties heb en het ouderwetse camping gevoel weer heb (mijn jeugd op een camping doorgebracht).